Twee weken op rij feest. Eerst Mo en toen Adam. Hij is alweer 5 jaar! Kinderdisco in zijn kamer met Sinterklaasliedjes. Regenboogtaart met Dino’s. Een gouden glittergordijn in de gang. En Sushi! Ja sushi, dat is zijn lievelingseten. Dus waren er schalen vol sushi. Gesmikkeld door alle ouders en Adam. Genieten!
Twee weken op rij een ontploft huis. Moe maar voldaan! We ploffen neer op de bank voor een film. Maar waar is de afstandsbediening? Na een zinloze zoekpoging eindigen we aan tafel met de krant.
‘Adam weet jij waar de afstandsbediening is?’ Vraagt Mo de volgende dag. Adam denkt na… ‘Ehum ik denk in mijn koffertje’ Trots vist hij de afstandsbediening uit zijn speelgoed koffertje en lacht blij.
Nu is het tijd voor een feestjes-pauze. Op 18 december staat ons volgende feest gepland. Dan wordt Noah 1 jaar! Oh, en dan bergen we de afstandsbediening veilig op.
Hij is alweer groot: 5 jaar. Dus schaart hij zichzelf bij de ‘grote’
kleuters: ‘Ik ben een groep 2er’. Hierdoor zijn allerlei dingen niet meer van
zelfsprekend. ‘Nee Mama, nu wil ik niet knuffelen’ of ‘Mama ga maar weg’ en
bijna elke dag na school ‘Mama mag ik uit spelen?’ Laatst zei ik terug: ‘Maar
dat vind ik zo ongezellig’. Even dacht hij na: ‘Mama in het weekend kan je weer
met mij spelen’. Daar moest ik het maar mee doen vond hij.
Onze museumbezoekjes zijn op een laag pitje gezet. Corona helpt
niet mee en Noah, zijn kleine broertje, maakt van elke plek een indoor-kruip of
cracker-eet festijn. Dus betrap ik mezelf erop dat ik weer neig naar
kindvriendelijke plekken. De bibliotheek, NEMO (de kinderhysterie walhalla) of
toch maar een speeltuintje.
De hoogste tijd dus om op stap te gaan met de KleuterKUNSTclub. Welke
tentoonstellingen sluiten aan bij Adams belevingswereld? Bij aankomst op school
blijkt Adam echter minder enthousiast. ‘Ik wil naar het speelmuseum’. ‘Daar
waren we vorige week. Een nieuw museum ik ook leuk’. ‘Maar mama dat is saai
want dan moet ik rustig doen’ Hij doet zijn armen over elkaar en kijkt mij met
een serieuze blik aan. ‘Je kan nergens schreeuwen en hard rondrennen. Ook niet
in de bieb’. Adam schudt zijn hoofd, hij denkt hier duidelijk anders over. Ik laat
hem twee foto’s zien waar hij er eentje uit mag kiezen. Een graffiti kunstwerk van
een leeuw of een tentoonstelling over kadootjes. Eerst winnen de kadootjes om
in de vertrouwde Sinterklaassfeer te blijven. Maar uiteindelijk gaan we naar
het STRAAT Museum want dat is dichtbij in ons eigen vertrouwde stadsdeel.
De voormalige NDSM-scheepsloods van 8000 m2 biedt meer dan genoeg ruimte om
actief rond te kijken. Overal om ons heen zien we mega grote graffiti
kunstwerken. De kou en Adams ongeduld doen ons tempo versnellen. De stoere
houding -Ik vind een museum stom én gaan we nu iets eten in het restaurant – verdwijnt
eventjes. We zoeken dieren, tellen kleuren en fantaseren over regenboog monsters.
Adam blijft staan en kijkt. ‘Mama wat is dat?’. Het beste antwoord
hierop bleek ‘Ehmm geen idee. Wat denk jij?’. Zo zien we opeens een zeemeermin,
een held met pijlen in zijn rug en een leeuw zonder poten. Noah besluit ook mee
te doen en wil oefenen met staan. Ook speurt hij de grond af op zoek naar iets
interessants om in zijn mond te stoppen.
We krijgen het koud en druipen af naar het café. Tot ons geluk blijkt
de heater kapot. Gelukkig hebben ze warme frietjes. In de winkel vraagt Adam. ‘Mama
mag ik dit hebben?’ Hij houdt een willekeurig boek omhoog. ‘Nee’. ‘Oké’ Hij
legt hem terug. ‘Knap hé mama, dat ik niet ga zeuren maar alleen oké zeg?’ Ik
schiet in de lach. Kleutertrots. In de bakfiets terug naar huis blijkt dat Adam
volgende week weer naar een museum wil: maar wél eentje met verwarming.
