Kinderen voor kinderen wordt fanatiek meegezongen bij ons thuis, 1 liedje is favoriet en nu snap ik waarom.
Twee dagen geleden stond er in de ochtend een krukje voor de kast. De kastdeur was half open en de droppot ook.
‘Adam heb je een dropje genomen?’
‘Nee’.
De volgende ochtend stond het krukje weer voor de kast. Kleuters kunnen veel maar geen sporen uitwissen.
Ik vond allemaal papiertjes van paaseitjes op de grond en in Adams bed. Dus besloot ik zonder iets te zeggen de snoeppot boven op de kast te zetten.
Vanmorgen kon ik mijn ogen niet geloven. De kruk stond weer voor de kast en de snoeppot op zijn oude plek (ontdaan van een paar stukken chocola, 1 groot paasei, smarties en marsepein). Adams stoel stond naast de kast. Hij is wel slim dat kan ik hem nageven.
Ik besluit actie te ondernemen. Ik ga naast Adam op de bank zitten en leg hem mijn dilemma voor. ‘Er verdweent steeds snoep en ik vind allerlei papiertjes op jouw kamer’, zeg ik.
‘Oh mama ik heb een keertje wat geproefd.’
‘Wanneer dan?’ Vraag ik.
‘Gewoon in de nacht’, zegt hij in afwachting van mijn reactie. ‘Vertel eens hoe ging dat dan?’ Adams ogen fonkelen en hij vertelt tot in detail wat hij allemaal gegeten heeft, hoe het smaakte en rook. We praten over stiekem doen, eerlijk zijn en suiker. Daarna tellen we samen al het snoep en zetten de pot terug. Adams lievelingstukje uit het liedje -stiekem snoepen- van kinderen voor kinderen is: ‘Mijn moeder die wordt gek. Maar ik heb de grootste pret (…) Want stiekem snoepen is de bom!’
Zou hij zo op het idee gekomen zijn? Ik weet het niet maar gelukkig heb ik ook pret beleefd aan detective spelen. Nu hopen dat de snoeppot morgen nog vol is.