‘Heb je gisteren nog lekker gelezen?’ Vraag ik. Nog even in het Ajaxblad kijken bleek een goede manier om Adam toch (écht nog niet moe) in zijn bed te krijgen.
‘Ja zeker en weet je wat?’ Roept hij vrolijk.
‘Nee’
‘Op de poster lachen ze heel anders dan in het boek’, legt Adam uit.
Hij rent naar beneden en legt de twee foto’s naast elkaar.
‘Kijk Mama, hier krijgen ze de schaal. En op deze foto houden ze hem omhoog’
‘Ik zie het’
‘Jaahaa en de kapitein van het team Tadić lacht hier heel veel. Zie je dat?’ Hij wijst enthousiast.
Even zijn we van rol gewisseld en voel ik mij de kleuter. Samen bekijken we vol verwondering de foto’s.
