Proberen, fouten maken, leren en nog een keer. Ik vind dat soms moeilijk. Noah niet. Hij geniet er juist van.
Hij is bijna 1 jaar en hij wil staan; alleen kan het nog niet. Elke keer probeert hij het weer. Eerst op zijn knietjes, zijn handjes stevig om de speilen van de box geklemd.
‘Eh uh!’ Roept hij. Ik help hem op zijn voetjes. Hij lacht en is tevreden. Als ik zijn handjes wil loslaten grijpt hij mij steviger vast. Zitten wil hij niet. Staan…. staan! Zijn beentjes krom en op zijn teentjes. Hij wiebelt. Hij valt om en schrikt. Een korte knuffel volgt. Dan wurmt hij zich weer uit mijn armen en begint opnieuw.
Knietjes, voetjes en staan. Het lijkt net een video die op repeat staat. Noah glundert als hij zijn voetjes plat zet en één handje lostrekt. Dan laat hij zich op zijn billen vallen en zet het op een kruipen. De deur: heen en weer. De kast: open en dicht. Onder de tafel liggen nog kruimels. Hij ziet een lego-creatie van zijn grote broer. Noah hijgt en versnelt zijn kruiptempo. Ik ben net op tijd. Met een onschuldige lach kijkt hij omhoog naar mij. ‘Eh uh!’ roept hij weer.
Ik pak zijn handjes en behendig trekt hij zichzelf om hoog. Tijd voor weer even oefenen.
Mijn kleine Noah wijst mij de weg. Proberen – fout maken – leren én nog een keer!
Wat een lief verhaaltje!