Toen ik net moeder voor het eerst moeder werd wilde ik alles vastleggen wat Adam deed. Foto’s, filmpjes maar vooral schrijven. Een dagboek tot in detail: bang om iets te missen.
Een goede moeder is eentje die alles weet vond ik. Wanneer sliep hij voor het eerst door? Weet je nog waar je was toen hij lachte? En wanneer zette hij zijn eerste stapjes. Ik wist het allemaal.
Maar ik merk nu dat de mooie momenten -de tijd samen- sneller gaat dan ik schrijven kan. Ik wil beleven én genieten.
‘Mama kijk kijk ik heb een wiebeltand’! Ik knielde op de grond en keek vol bewondering naar de wiebelige tand. ‘Wooow!’ Mijn telefoon bleef in mijn zak maar het moment is vastgelegd in mijn hart.