Verwondering, verbazing maar vooral herkenning. Noah: hij doet alles óók.
Het lot van een tweede kind – vergeleken worden met de eerste.
Noah zit er niet mee. Hij heeft geleerd van zijn grote broer en gekeken wat werkt en wat niet.
Hij is 1,5 jaar en weet hoe hij zichzelf verstaanbaar moet maken zónder te praten.
Dus wil hij zelf 10 druppels vitamine D op zijn lepel doen. Kan hij best óók zelf zijn ontbijt opscheppen. Zelf drinken, zelf broodjes kiezen en vooral alles hetzelfde eten als wij. Anders schreeuwt hij zo hard dat het lijkt alsof hij gebeten is door een beest. Zijn bord, beker en alles in zijn buurt gooit hij weg als hij niet begrepen wordt.
Oh en hij loopt. Hij kan het allang maar alleen als hij dat zelf besluit. Als hij iets lekkers ziet of speelgoed waarmee hij wilt spelen. Vandaag kwam hij mij halen toen hij vond dat het knuffeltijd was. Mijn hart smelt.
‘s Nachts wordt hij wakker en gilt. Hij wijst naar de deur en moet in ons bed. Dan merk ik dat hij de tweede is: geen smeltend hart – nee! Alles is een fase weet ik nu.
Noah sputtert tegen en dan een zucht. Zijn warme hoofdje op mijn schouder. ‘Oké mama, dan ga ik wel in mijn eigen bed’.