Eventjes een bezoek aan de tentoonstelling van Guido van der Werve in mijn eentje.
Dit keer zonder mijn zoontje om mij heen. Toch hoor ik zijn vragen in mijn hoofd.
‘Waarom loopt die meneer daar?’
‘Weet ik niet’
‘Heeft hij het koud?’
‘Weet ik niet’
‘Wat gebeurt er als hij stil blijft staan?’
‘Weet ik niet’
Kunst bekijken door de ogen van een kind dwingt mij tot kijken zonder oordeel of verwachting.
Het opent het dialoog met mezelf en het kunstwerk.
Soms snap ik het en soms niet. En dat is oke.
