‘Waarom mama?’ Adam kruipt op mijn schoot en begint te snikken.’Omdat de dierentuin geen geld meer heeft’, leg ik uit.’Maar dan kan ik ze nooit meer zien!’ Huilt Adam.’Nee dat klopt maar de leeuwen krijgen nu wel een groter verblijf’, vertel ik. ‘Kan ik wel nog doei zeggen?’ ‘Nee want…’ Adam maakt mijn zin af: ‘Want het virus is er en daarom is Artis dicht’. Ik aai over zijn hoofd. ‘Dan wil ik een tekening maken voor in het leeuwenhok’, besluit Adam.
Aan de keukentafel zijn we druk aan het tekenen. ‘Waar in het hok komt de tekening dan?’ ‘Zien de leeuwen hem wel?’ ‘Zijn de leeuwen ook verdrietig? De leeuwen houden Adams gedachtes in zijn greep. Geconcentreerd tekent hij een leeuw en een stuk vlees. Als de tekening door Adam goedgekeurd is en door mij voorzien is van bijschrift gaan we naar de brievenbus.
‘Maar Mama, hoe gaan ze dan weg?’ Ik vertel dat de leeuwen gevangen worden in een kist en vervoerd worden naar Frankrijk. ‘Maar hoe dan? Je kan toch niet in hun hok?’ Verschillende scenario’s licht ik toe, vooral verdovingspijltjes wakkeren Adams nieuwsgierigheid aan. ‘Houden leeuwen van schieten?’ ‘Wat is verdoven? Hoe ziet dat eruit?’
We lopen verder, ik wijs naar de brievenbus. We houden stil en met een beetje hulp duwt Adam de brief in de brievenbus. Als we weer teruglopen naar huis begin ik ter afwisseling over iets anders.
‘Mama, we dwalen af! Wil je nog een keer vertellen over de kist en het vlees?’ Adam trekt doordringend aan mijn hand. ‘Ze worden in een kist gelokt met vlees’, herhaal ik. ‘Wat is lokken? En vinden ze dat leuk?’ Zo gaat het de hele middag door.
Leeuwen, leeuwen wat gaan wij jullie missen. Fijn dat jullie een groter verblijf krijgen en veel plezier met Adams tekening.