Ik kon niet lezen zoals andere kinderen in groep 4. Daarom had ik bijles, elke maandagmiddag. Eerst met de wenteltrap naar zolder. Daarna kreeg ik een kopje thee met een koekje. Vaak ‘bestonje’ koekjes. Ik moest allemaal oefeningen maken in een blauwe ‘multimap’ met blokjes uit een doorzichtig doosje. Elke dag. Ik vond het stom. Ik weet het nog precies: groene, blauwe, rode en gele blokjes. Daarmee maakten wij woorden en leerde ik opnieuw lezen. Op een middag zei mijn bijleslerares dat ik verhalen moest schrijven als huiswerk. Om te oefenen met taal. Ik vond het een onmogelijke opdracht. Dat kon ik toch niet?
Nu ben ik haar dankbaar. Ik begon en hield niet meer op. Als jong meisje bracht ik een boek uit ‘Waarom ik’ bij de plaatselijke drukkerij in Ouderkerk. Trots dat ik was. In de boekenkast van al mijn familieleden pronkte mijn boek. Mijn opa was iets minder trots. In het boek werd de opa vermoord door de ontvoerder van zijn kleindochter. En toch werd ze verliefd op hem. Ik had duidelijk een oneindige fantasie.
De hysterische, onrealistische en cliché liefdesverhalen gingen door. Schriften vol en later ook op de computer. Alles printen en dan leesmappen met tabbladen voor mijn ouders. Ieder een eigen map. Elke week verwerkte ik zorgvuldig al hun commentaren. Samen de tekeningen van mijn nichtje als titelpagina’s heb ik uiteindelijk na veel geploeter een verhalenbundel samengesteld met als titel ‘7 tranen lang’.
Ik besloot dat anderen beter en leuker konden schrijven dan ik. Dus ging er een streep doorheen. Andere hobby´s werden gezocht en gevonden. Tot een jobcoach mij als opdracht liet schrijven over dyslexie. Iets waarvan ik had besloten dat ik dit niet meer had. Iets wat niemand hoefde te weten.
In de jaren die volgde werd MSN een hit en groeide ik uit tot puber, met zo bleek, nog meer fantasie. Eindeloos veel verhalen over hartsvriendinnen volgden. ‘Schijn bedriegt’ bracht ik op latere leeftijd in eigen beheer uit en promootte ik bij de bibliotheek en op middelbare scholen. Ik probeerde er een bestseller van te maken wat knap lastig bleek zonder aangesloten te zijn bij Centraal Boekhuis.
Sindsdien schrijf ik weer. Als ik het gevoel heb dat ik de wereld aankan. Als de tranen over mijn wangen lopen, als ik boos ben of weer twijfel over welke keuze ik moet maken.
Nu is het tijd om ondanks alles wat ik denk toch te doen wat ik voel. Te delen en te vertellen. Met en zonder spelfouten, dyslexie blijkt namelijk toch niet over te gaan.
Daarom deze site. Van kunstverhalen tot dagelijkse belevenissen en fantasieavonturen met mijn zoontje zoals: ‘Met de boot van links naar rechts’
Met als motto stap voor stap en perfectie is ook maar saai.